Over inspiratie gesproken.

Enkele weken geleden reden mijn collega en ik naar Genk om afspraken te maken met kunstenaar Koen Vanmechelen. Onze andere collega gaat met pensioen. Hij is een groot bewonderaar van Koen en dus leek het ons een mooi idee om hem te vragen als spreker tijdens het grote afscheid. In de drukke agenda van de kunstenaar bleek wonder boven wonder een gaatje te zitten en hij was ook nog bereid om te komen. 

De TomTom bracht ons naar het atelier van Koen in Genk om afspraken te maken voor het afscheid. Hier moet het zijn zei ik. Nee zei mijn collega, dat geloof ik niet. Dat kan nooit de werkplek van Koen zijn. We zagen een bordje atelier van Koen Vanmechelen. Wel dus. 

We liepen een prachtig strak grijs gebouw met een betonnen wenteltrap tegemoet. Eenmaal boven aan die trap zagen we dat dit de ingang niet moest zijn. Naar beneden maar weer en op zoek naar dé ingang. Onder het gebouw kwamen we in een ruimte met prachtige kunstwerken in een hele serene sfeer. Wat een belevenis. We zagen inmiddels ook een intercom en besloten aan te bellen. Een stem bevestigde dat we verwacht werden en we konden achter een zware deur de lift instappen. We waren even blij dat we niet alleen waren. We stapten de lift uit en liepen direct een enorme tentoonstellings-ruimte in. Verwonderd keken we om ons heen met maar één vraag: Is dit een atelier? 

Een vriendelijke jongeman ving ons op in de keuken. De rode professionele keuken viel mij direct op. Ook viel mijn oog op een enorme marmere tafel in het midden. Niets is toevallig hier was wat ik dacht. De vriendelijke man nam de tijd voor ons en leidde ons vervolgens rond door het museum…of was het toch een atelier? 

We werden meegenomen in de wereld van deze mondiale kunstenaar. Het verhaal over de kippen. Het kruisen van de rassen. De sterke kippen die daaruit ontstaan. Het werk in verre landen. Het versterken van veestapels daar. De samenwerking met de wetenschap, de contacten met vakmensen in de hele wereld. Een overweldigend verhaal werd verteld door iemand met een enorme toewijding voor zijn werkgever. https://www.koenvanmechelen.be/

De werkgever zat op de bovenverdieping aan zijn computer. We kregen ook daar een warm welkom en Koen zou even later aan de marmeren tafel aanschuiven. Daar werden we wederom ondergedompeld in de wereld van Koen Vanmechelen. Met La Biomista als absoluut hoogtepunt. 

Al stuiterend verlieten mijn collega en ik het atelier of was het toch een museum? We konden niet bevatten wat we allemaal gezien hadden en maakten nog even een wandeling door de toekomstige soort van dierentuin in aanleg. Een grote Golem verscheen door de bomen heen. Natuurlijk hebben we ook die bewonderd en heel rustig waren we eraan toe om deze prachtige, wonderlijke omgeving te verlaten. 

Eenmaal thuis kon ik eigenlijk niet goed vertellen wat ik had meegemaakt. Ook op mijn werk de volgende dag konden we deze verrassing niet prijsgeven. Ik denk dat ik er nog twee weken van gestuiterd heb. Ik ben gegrepen door de passie, de lef en de daadkracht van Koen. Zo je dromen verwezenlijken en je doelen halen en waarmaken wat je bedenkt vind ik bewonderingswaardig en het raakt me. Dat is weinigen gegeven en ik kan er alleen maar van genieten.

Gisteren was het afscheid van onze collega en Koen heeft er zijn verhaal gedaan zoals alleen hij dat dus kan. Via deze blog waag ik me eraan maar de linkjes in de tekst zijn er echt niet voor niets. Veel mensen hebben mij teruggegeven dat ze geraakt waren door het verhaal. Dat ze geïnspireerd zijn en genoten hebben. 

Zo fijn dat ik nu eindelijk deze unieke ervaring mag delen met iedereen die begrijpt dat de samenleving een systeem is waarin zaken met elkaar verbonden zijn. Dat de hokjes die we hebben door ons verzonnen zijn. Dat kunst en wetenschap hand in hand kunnen gaan. Dat onderwijs en kunst in verbinding zijn en dat we op allerlei manieren de wereld een klein beetje mooier kunnen maken. 

Lizette Knuvers Mijland vrijdag 9 november 2018