Vertraag en volg je hart!

Ook ik werd via twitter uitgedaagd door Lizette om mijn onderwijsmoment van 2017 te delen. Tja, doe je dat dan wel, of doe je dat dan niet?

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan zou Pipi Langkous zeggen. Maar ja ik ben Pipi niet, ik heb eigenlijk niet zoveel lef en moed, of toch wel?

Via de sociale media deel ik al langere tijd mijn “parels van de dag, week of maand”. Mijn persoonlijke motto’s #elkedagietstevieren en #eenlevenlangleren komen als rode draad in mijn berichten terug. Maar wat was nu MIJN ONDERWIJSMOMENT van 2017? Een mooie overdenker zo aan het begin van 2018…

2017 werd het jaar waarin ik na het zien van de documentaire “Walk with me” een nieuw werkwoord en persoonlijke uitdaging ontdekte: “Vertragen!”. Voor mijn gevoel had ik net ontdekt dat ik best in mijn element ben als ik als vlinder in mijn diverse werkzaamheden van klus naar klus en plek naar plek fladder. Toch werd ik na het zien van de documentaire meegezogen in de beelden van de vertraagde wandeling die de monnik Thich Nhat Hahn omringd met kinderen, gevolgd door de gemeenschap maakte. Hoe vaak lukt het mij in mijn werk en privé om écht bewust te zijn van mijn omgeving. Lukt het me om te genieten van het moment, bewust te zijn van het nu? En vanuit het moment het kind in de leerlingen te zien? De mens in de professional écht te ontmoeten? Ik ben een mensenmens en het investeren in relatie is voor mijn een belangrijke drijfveer in mijn werk. Maar lukt me dat ook écht?

De afgelopen jaren zag ik en voelde ik de druk op onderwijs en opvang toenemen. Aangescherpte beleidsplannen, nieuwe uitdagingen met integrale plannen, andere subsidiemogelijkheden en organisatievormen. Bedoeld om onderwijs en opvang aan kinderen en voor ouders beter te maken. Maar worden kinderen, ouders en professionals er ook echt beter van?

Ik heb een onderwijshart. Als vierjarige wist ik het al, ik zou juf worden en die drijfveer bracht me via de kleuterschool naar lagere school via havo naar de pabo. Ik volgde mijn hart, werkte hard en op een dag was ik juf. Als 21-jarige voelde ik me te jong en had ik niet de lef en moed om de verantwoordelijkheid voor een eigen groep te dragen. Dus benutte ik de kans om met een studiebeurs drie jaar onderwijskunde in Nijmegen te studeren. En zo werd ik naast juf, onderwijskundige en belande ik na 1,5 jaar invalwerk in het basisonderwijs in de schoolbegeleidingswereld. Eerst drie jaar in Helmond bij OCGH en daarna ruim 15 jaar in Tilburg bij SOM en Fontys Fydes. Totdat Fontys besloot de onderwijsadviespoot te beëindigen. Een bijzonder moment dat mij dwong een keuze te maken op mijn pad van werk en een leven lang leren. Ik durfde niet goed te kiezen en besloot drie jaar geleden naast het verder gaan in mijn rol als onderwijsadviseur, trainer en ontwikkelaar via mijn eigen bedrijf ook bij Fontys OSO te blijven werken als docent bij de Master EN.

Drie jaar lang vraag ik me bijna dagelijks af, waar word ik het meest blij van in mij werk? Welke keuzes ga ik maken, wat past het best bij mij? Keuzes maken blijkt niet mijn sterkste kant. Heb ik de moed niet, en moet ik eigenlijke kiezen om de juiste keuze te maken?
“Moed betekent angst voelen en toch je hart volgen”.

2017 het jaar waarin ik samen met pabo-vriendinnen lunchte en we ontdekten dat we 25 jaar geleden de pabo afronden en allemaal ons eigen pad waren gegaan. Allemaal nog steeds werkzaam in of gerelateerd aan het onderwijs. Allemaal op onze eigen wijze als veertigers zoekende op ons eigen pad. Hoe blijf je vol passie je werk doen? Welke ambities heb je? Waar word je blij van?

In 2017 was ik weer even terug in het gebouw waar ik werd opgeleid tot leerkracht basisonderwijs. Bijzonder om in die omgeving weer even terug in de tijd te zijn en te ervaren dat hoe herinneringen en leerervaringen gekoppeld kunnen zijn aan een gebouw. Herinneringen vooral aan “samen vieren” van leeropbrengsten en belangrijke momenten in het jaar. Tja en waarom zou ik dan kiezen als ik merk dat ik juist zo blij wordt van alle leerervaringen die al ruim 25 jaar op mijn pad komen?
2017 het jaar waarin het kantoor van mijn eigen onderneming “Ontwikkelkracht in Onderwijs en Opvang” steeds verder vorm kreeg en een plek werd om te werken, ontwikkelen maar ook om anderen te ontvangen, ontmoeten, ontspannen en samen te werken aan ontwikkeling. Mijn eigen kantoor met uitzicht op onze prachtige tuin met grote kersenboom wordt ook steeds meer de plek waar ik ervaar hoe fijn het is om te vertragen.

2017 het jaar waarin de grote ontwikkelklus voor Zwijsen waar ik via mijn bedrijf als inhoudsdeskundige ruim2,5 jaar aan mee heb gewerkt werd afgerond. Van dichtbij maakte ik kennis met de wereld van de uitgeverij, het werken met deadlines was nieuw voor mij. Vooral het leveren van teamwork in auteursteams, met mensen die vol passie aan een product werken om onderwijs beter te maken, maakte me blij. Hoe bewaak je je grenzen als je vol passie op een voortdenderende trein mag meerijden? Is er tijd om te vertragen en elkaar écht te ontmoeten als je op tijd op een eindstation moet zijn?

2017 het jaar waarin ik als docent bij de Master EN van Fontys OSO regelmatig uit mijn comfortzone stapte en ontdekte waar de overeenkomsten en verschillen zitten tussen een onderwijsadviseur en docent. Ik vroeg me regelmatig af, welke rol past het beste bij mij? Waar voel ik me prettig bij? Kan ik met mijn kennis en ervaring voldoende toegevoegde waarde leveren en lukt het mij om met de beperkte tijd die er soms is de mens in de student te ontmoeten?

In 2017 bewoog ik me in verschillende onderwijswerelden waarin ik nieuwe kanten van mezelf leerde kennen maar waar ook veel van mij passie en ambities samenkwamen. Ik kwam tot de conclusie dat kiezen niet nodig is zolang er tijd blijft om te vertragen en ik mijn hart kan volgen.
Precies dit is wat ik mezelf maar eigenlijk alle kinderen, studenten en professionals in onderwijs en opvang toewens. De mogelijkheid om je jezelf en je talenten te ontmoeten. Tijd om vanuit die verwondering en ontdekking jezelf te blijven ontwikkelen in een werkveld waarin iedereen zijn talenten in meerdere werelden kan en mag inzetten.

Stiekem droom ik van integrale onderwijscentra waar professionals (en ouders) samenwerken om talenten in te zetten over de grenzen van organisaties heen. Meer professionals (combinatiefunctionarissen) die vanuit talent en passie aan het werk kunnen en mogen zijn. Niet moeten werken volgens de richtlijn of structuren van de eigen organisatie maar de moed hebben om vanuit hun talent nieuwe werelden samen te brengen en te genieten van de parels van de dag. Samen met collega’s investeren in onderwijs dat uitgaat van het kind in de leerling, de mens in de professional met al zijn talenten, dromen en ambities!

Hoop is een lichtje in je hart, dat vandaag moed geeft en morgen kracht.
Ik wens iedereen een 2018 vol passie, vertrouwen en ontwikkelkracht.

Emilie Groot