“Wat is jouw onderwijsmoment van 2017?” Ik zag de oproep op Twitter meerdere keren langskomen, maar ik ben er pas vandaag (31 december 2017, de allerlaatste dag van het jaar) voor gaan zitten om iets op papier te zetten. Waarom? Vooral vanwege het feit dat ik gewoon niet kan kiezen welk moment ik zal beschrijven, want wat was 2017 een mooi (onderwijs)jaar! Daarom beschrijf ik kort – in willekeurige volgorde – een paar mooie momenten, want het lukt me echt niet om te zeggen welk moment het mooiste was.
Op 1 december was ik jarig (en dat al voor de 47e keer). Maar het was voor het eerst sinds zo’n 20 jaar dat ik jarig was op een dag dat ik lesgaf. Ik ben al sinds 1992 werkzaam in het onderwijs, maar ik heb sinds de jaren ’90 geen eigen meer groep gehad, omdat ik vooral andere taken en functies binnen het onderwijs heb gehad. Maar een paar weken geleden was dan het zover: ik had groep 6/7/8 (zoals om de week op vrijdag) op mijn verjaardag. En wat een feest was het: ik kreeg tekeningen, zelfgemaakte cadeautjes, knuffels, een versierde klas en uiteraard heb ik uitgedeeld. Wat ik ervan leerde is, dat het ‘m echt zit in de kleine dingen in het leven, want die dag in de klas was het beste cadeau dat ik gekregen heb!
In april 2017 deed ik via Twitter een oproep om in onze regio een Meetup voor docenten te organiseren. Ik zocht een paar collega’s om – in navolging van andere plekken in het land – docenten met elkaar te verbinden en samen te leren. Als gauw reageerde Ilse Meelberghs een prachtvrouw, die ik echter nog niet kende op dat moment. We maakten een belafspraak en organiseerden tijdens ons eerste telefonische kennismakingsgesprek meteen de eerste bijeenkomst. We voelden allebei aan dat het niet ingewikkeld hoefde te zijn. We kenden nodigden vier auteurs uit en organiseerden enkele weken later, vlak voor de zomervakantie, een eerste MeetUp met als thema ‘Leestips voor de vakantie’. Tijdens die avond maakten we kennis met elkaar en zo’n 25 collega’s uit allerlei soorten van onderwijs. De avond stond in het teken van verbinding en een gemeenschappelijke factor: boeken. Geslaagd door z’n eenvoud, denk ik.
Zowel in het voorjaar als enkele weken geleden ging ik met een groep leerlingen van de basisschool op bezoek bij een bejaardenhuis in de buurt. Ik vind het belangrijk dat onze leerlingen ook leren om te zien naar anderen en hun omgeving. In de Week van de Hoop zijn we begonnen met lessen die o.a. gingen over eenzaamheid onder ouderen. Al gauw ontstond het idee bij de ouderen in de buurt langs te gaan. Met zelfgemaakte knutselwerkjes en ingestudeerde liedjes en dansjes gingen we op pad. Daar aangekomen, bleek dat onze aanwezigheid genoeg was. Waar de ouderen vooral van genoten waren de voorgelezen verhaaltjes, de gespeelde spelletjes en vooral het feit dat we er wáren,
In de gang van het bejaardenhuis hing een kunstwerk (zie foto): een mozaïekspiegel met daarop de woorden: humor, veilig, aandacht, geduld, inlevingsvermogen en warmte.We liepen er langs, toen een leerling uit groep 8 zei: “Hé juf, die spiegel dat bent U. Die woorden passen precies bij hoe U bent.” Slik. Kun jij je een mooier compliment voorstellen? Ik in ieder geval niet. Ik was er op dat moment door geraakt. En nu ik dit schrijf alweer. Wat ik afgelopen jaar (weer) geleerd heb, is dat het gaat om wie we zijn. Wat we weten en wat we doen, doet er minder toe.
Wie had gedacht dat een lied van Saskia & Serge uit de jaren ’70 zou passen bij mijn onderwijsmomenten? Ik in ieder geval niet, maar als ik zo hun tekst nog eens herlees, past het prima! Ik wens je voor 2018 dat je mag genieten van de kleine dingen (die ’t doen). Een prachtig (onderwijs)jaar gewenst!
Ingeborg Dijkstra – Verbeek.
Dat kleine beetje zon waar je al weken lang op wacht
Die uitgestoken hand die je van hen niet had verwacht
Dat kleine bosje bloemen en precies op dat moment
Die onverwachte brief als je alleen of eenzaam bent.
’t Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
’t Zijn de kleine dingen die het doen.
Die kinderstem die kleur geeft aan een saaie grijze dag
Dat onverwacht gesprek toen je ’t allemaal niet meer zag
’t Was even net als vroeger en je kreeg weer een ballon
Het geeft je leven kleur, er is ineens een beetje zon
’t Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
’t Zijn de kleine dingen die het doen.
We leven in het groot, we maken veel te veel mis waar
We praten wel, maar luisteren zelden naar elkaar
We kijken naar een punt en veel te weinig om ons heen
We zien geen kleine dingen en dus blijven we alleen.
’t Zijn de kleine dingen die het doen die het doen
’t Zijn de kleine dingen die het doen.
Ingeborg Dijkstra – Verbeek werkt als pedagoog in haar eigen praktijk voor onderwijskundige en opvoedkundige ondersteuning. Daarnaast werkt ze sinds 1 september 2016 als vakleerkracht godsdienst en part-time IB-er op een basisschool in Maastricht. Volg haar via Twitter @IngeborgDijkstr .