Juf!! We hebben hem gevonden….hij lag onder de kapstok.

Een vriend van mij was docent elektrotechniek op ROC de Leygraaf in Oss. Genietend nu van zijn pensioen maar nog enorm gedreven en zeker niet stilzittend.
Allebei hebben wij een passie voor onderwijs, ik op de basisschool, hij bij de grotere lummels zoals hij dat altijd zegt. Bij bezoekjes aan elkaar altijd pratend over dat wat ons zo na aan het hart ligt ontstond het idee om expertise uit te wisselen. “Waarom kom je niet een keertje een les over elektrotechniek en magnetisme bij mij in de klas geven”. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd.

En Hans zou Hans niet zijn als hij niet met enorme precisie aan de slag zou gaan. Een week later zit er een powerpoint in mijn mailbox. Kun je even kijken Irna en je ideeën erop loslaten? En zo begon wat we nu al een aantal jaren doen. Rond maart/april komt Hans altijd lesgeven bij mij in de klas. De kinderen, ik en ook Hans, wij vinden het geweldig. Zo ook dit schooljaar… Als Hans er is hangen de kinderen aan zijn lippen. Ze mogen van alles uitproberen. Hij laat de lijnen zien met ijzervijlsel bij een magneet, we laten een auto voortbewegen met magneten.

In een techniekdoos van school (techniektorens) zitten 2 mooie grote magneten. Daarmee laat Hans de Noord-en de Zuidpool zien. Ik zeg bewust mooi….want er is nog iemand die de magneet erg mooi vindt……
Na afloop van de les is een van de magneten verdwenen. De volgende dag en de weken daarna hebben we het er regelmatig over in de klas. Waar kan die magneet in godsnaam gebleven zijn? We zoeken overal in de klas. Kastjes worden binnenstebuiten gekeerd. Er wordt gezocht tot achter het digibord. Nergens te vinden.
Als ik, na ongeveer 2 maanden, er nog een keer over begin omdat Hans dezelfde les in Tilburg bij zijn kleinzoon op school ook wil geven, zie ik een gezichtje “betrekken”. Het komt goed, denk ik nog.

Als ik de week daarna op dinsdag weer op school kom (ik werk parttime) komen de kinderen op mij afgestormd. “Juf, juf!!” We hebben de magneet gevonden!! Ik kijk de kinderen verbaasd aan en gniffel inwendig. Waar, vraag ik? Juf, hij lag gewoon al die tijd onder de kapstok in de gang! Goh, echt? En dat wij dat toch al die maanden niet gezien hebben.😉 Maar…wat fijn dat hij terecht is, ik ga meteen een whatsapp naar Hans sturen. Ja juf, fijn, nou kan Hans toch de les bij David in de klas geven!
Als ik het berichtje naar Hans stuur, komt er vrijwel meteen een berichtje terug. “Een boefje die spijt heeft gekregen. Zal wel veel buikpijn hebben gehad”…..haha.
En zo is het……alles op zijn pootjes terecht gekomen. Zou het “boefje” het nog een keer wagen? Of zou er een lesje geleerd zijn? Ik denk het laatste. Lieve kids, ik ben trots op ze.