Ik voelde mij een kluns en was het ook…

Ik voelde mij een kluns en was het ook…

Mijn onderwijsmoment 2017 is het moment waarop ik vond dat ik moest stoppen met lesgeven.
Laat ik beginnen bij het begin.
Nee het was niet vanaf het begin mijn droom om juf te worden.
In groep 1 en 2 wou ik uitvinder worden, zoals Willy Wortel.

In groep 4 veranderde dat naar iets op toneel.
En ach daarna raakte mijn droom /idee wat op de achtergrond.
Door het lot (?) wie zal het zeggen, zat ik ineens op de P.A.
De laatste lichting, d.w.z. als je bleef zitten of niet slaagde dan moest je 2 jaar extra.

Eigenlijk was het vanaf dag 1 duidelijk, ik zat op mijn plek.
De theorie vond ik geweldig, de stages ook.
Al tijdens het begin van mijn studie zei men…’het trekt wel aan’.
Aan het einde van mijn studie zei men dat nog steeds: ‘het trekt binnenkort wel aan’.

Dat gebeurde dus niet.
In 1986 was er weinig vraag naar leerkrachten.
Ik viel her en der in, maar kreeg nergens iets vast.
Achteraf was het een mooie periode om in verschillende ‘keukens’ te kijken.

Ik was absoluut op mijn plek bij kinderen met leer- en opvoedingsproblemen.
Ik had wat minder met zeer moeilijk lerende kinderen.
Ik kwam thuis toen ik ging invallen op een ZMOK school.
Zeer moeilijk opvoedbare kinderen stalen vanaf dag één mijn hart.

Ik kreeg mijn eerste vaste aanstelling op de woonwagencentrumschool De Tazelaar.
En daar kwam alles samen.
Alles wat ik de afgelopen jaren had geleerd, kon ik daar kwijt.
Ik begon in groep 0 (3&4 jarige kleuters) en eindigde in groep 7&8.

Ik was en ben niet een doorsnee leerkracht.
Ik hou van grapjes en vooral het onverwachtse.
Ik ben redelijk streng, maar kinderen ervaren dat nooit zo.
Ik ben lawaaiig maar wil dat het stil is als iedereen werkt.

21 jaar geleden kwam er zomaar een nieuwe uitdaging op mijn pad.
Ik werd onderwijsconsulent en gaf ook nog een klein beetje les, zo’n 7 dagen per jaar.
Elk schooljaar was ik zenuwachtig als ik voor het eerst weer les moest geven aan een nieuwe groep.
Maar dat gevoel verdween per direct als de kinderen het klaslokaal binnen kwamen.

‘Ohh ja’, dacht ik,’ zo voelt het!’
Ik genoot en ik denk de kinderen ook.
Ik was wel wat tijd kwijt aan de voorbereidingen maar dat vond ik leuk.
En ik mocht vaak ook een creatieve opdracht bedenken.

De laatste jaren zijn er echter vele veranderingen in het onderwijs.
Ik volgde trouw alle uitleg en verdiepte mij in alle nieuwe ontwikkelingen.
Het direct instructiemodel, de vaardigheidsmeter, groepsplannen en een nieuwe taalmethode.
En pff het digi-bord, heel wat extra uitleg gekregen, de mogelijkheden zijn eindeloos en de haperingen ook.

Daar begon het eigenlijk mee.
Mijn gedoe met het digi-bord.
Ik werd gek van het gezoem van de beamer.
Ik was dagen bezig met voorbereiden en trainen (thuis) om vervolgens niets met het digi-bord te kunnen, omdat het systeem vast liep.

Of het bord liep niet vast, maar ineens was ik alles kwijt.
Ik voelde mij een kluns en was het ook.
De methodes waren ineens (?) ook zo anders.
De kinderen gelukkig niet.
Bijna niet.
De ADHD-er, de PDD NOS-er, het HSP kind, het hoogbegaafde- of minderbegaafde kind, ik kan er mee omgaan.
Nieuw was het kind dat al na 20 minuten zei: ‘ik ben moe….of ik vind er niets aan, of ik heb geen zin meer’.
Nieuw waren ook alle yells die ik na elke goede groepsprestatie moest geven.
Of punten in een bakje.

Ik vrees dat ik donkeroranje of zelfs rood zou scoren op de vaardigheidsmeter. (En diep in mijn hart denk ik….maar gaf ik dan al die jaren zo slecht les?)
Ik had moeite met het feit dat het nooit, echt nooit, meer stil was tijdens het werken, kinderen mogen namelijk nu altijd overleggen. (En daar is niets mis mee!)
En iedereen liep maar in en uit het lokaal, kwam kinderen halen of brengen. (Iedereen is welkom, maar het was zo onrustig.)
And last but not least: elke les begon met een spannend flitsend filmpje, ik hoefde weinig zelf meer te bedenken.

Kortom mijn oude lievelingsjas viel uit elkaar, langzaam dat wel.
Het maakte niet uit dat mijn collega’s aangaven dat het nog prima stond, die jas.
Het maakte ook niet meer uit dat de kinderen mijn jas prachtig vonden.
Of ouders.

Mijn jas, mijn lievelingsjas is versleten.
En na 30 jaar (op 2 1/2 maand na) wordt het tijd dat ik afscheid neem van mijn jas.
Per 1 januari 2018 ben ik niet meer in dienst bij Openbaar Onderwijs Groningen.
Natuurlijk blijf ik op school komen om voor te lezen aan alle kleuters.
Maar dan als gast…met zonder jas.

Hester van der Paauw
Onderwijsconsulent voor Woonwagen- Roma- en Sintikinderen 0-12 jaar

* Ik wil graag Openbaar Onderwijs Groningen bedanken voor die prachtige jaren, (het is omgevlogen), ik heb met volle teugen genoten en vol verwachting en met tintelend gevoel begin ik bij het WIJ Groningen.