Eliteschool of toch niet?

Sinds de start van het nieuwe schooljaar bezoekt onze dochter een speciale fulltime voorziening voor hoogbegaafde leerlingen. De weg hier naar toe was geen gemakkelijke. Vanaf dit huidige schooljaar is in onze omgeving deze voorziening gestart. Het is nodig om duidelijk te maken hoe noodzakelijk het is dat we in Nederland onze expertise in het onderwijs op dit gebied vergroten. Graag draag ik daar aan bij. Als ouder maar ook zeker als professional.

Vanaf het jaar 2000 ben ik werkzaam in het onderwijs. Voornamelijk in wijken waar veel onderwijsachterstand is. Het onderwijs wat ik in die tijd zelf verzorgde was vooral gericht op het inhalen van onderwijs en ontwikkelingsachterstanden. De leerlingen die lekker meekonden of zelfs vooruit liepen waren af en toe een ware verademing gedurende een schoolweek. Ze waren ook op een handje te tellen. Ik verzon leuke dingen voor hen, maar was met hen veel minder bewust bezig met het halen van onderwijsdoelen. We richtten op die scholen daarom wel een plusklas in en daarmee was mijn bemoeienis wel ten einde. Het onderwerp had voor mij geen prioriteit.

De scholen die te maken hebben met flinke onderwijsachterstanden zijn gewend individueel naar de leerlingen te kijken. Vooral daar waar het vaak om tweede taal verwerving gaat leren de leraren al vroeg te zoeken naar de onderwijsbehoeften. Ik ben wat betreft het begeleiden van leerlingen op veel scholen eigenlijk helemaal niet zo heel bezorgd. Daar waar leerkrachten kinderen zien kan gewerkt worden aan passend onderwijs.

Toch ligt het allemaal niet zo simpel. Daar kwam ik als moeder al heel snel achter. Ik had totaal geen kaas gegeten van de problematiek van mijn eigen kind. Ik zag haar wel, maar had geen idee wat ik in lastige situaties moest doen. Ik heb alles wat los en vast zit over dit onderwerp gelezen en ik begin zo langzamerhand een expert te worden op dit gebied. Door intensieve begeleiding en veel gesprekken op maat heb ik wat meer grip op de situatie gekregen en kan ik beter reageren op mijn kind in de dagelijkse omgang. Een belangrijke constatering is echter dat de situatie steeds verandert en dat ik moet leren om steeds opnieuw bij te stellen. Was me totaal niet bewust van de complexiteit van hoogbegaafde kinderen.

Ik ben er altijd heilig van overtuigd dat je leerlingen in de eigen school moet kunnen bedienen. Verwijzingen naar het speciaal onderwijs vond ik altijd moeilijk. Het voelde voor mij als leraar/ directeur als falen. Dat je eigenlijk zelf moet leren om te veranderen, maar dat je vast zit in een systeem. Heel af en toe had ik dat gevoel minder, dan was het voor het kind de allerbeste optie. Dan was er echt iets anders nodig dan dat ik kon bieden met welke hulp dan ook.

Onze dochter hoort bij een heel klein groepje leerlingen met een hoog IQ. Ik merk dagelijks dat er ook voor haar iets anders nodig is. Ze past niet binnen ons huidige onderwijssysteem. Haar denkwijze en zijn wijken teveel af van het gemiddelde. De schoolse omgeving is niet veilig voor haar en het contact met andere leerlingen is vaak te complex.

Het passend aanbod wat ze nu ontvangt in de Talentklas is absoluut nodig en zorgt er ieder ieder geval voor dat ze omringd wordt door mensen die net iets meer van haar begrijpen en net wat meer tijd hebben om de juiste begeleiding te verzorgen. Het ontmoeten van peers is daarbij erg belangrijk. De problemen van onze kinderen zullen niet zomaar opgelost worden, maar zijn hopelijk in de toekomst meer hanteerbaar.  Laten we daar alsjeblieft samen voor gaan.

Lizette Knuvers Mijland september 2017