‘In de klas heeft ze een plekje gekregen vooraan. Dat heeft ze niet zelf uitgezocht, maar dat werd haar toebedeeld, omdat ze er om vroeg, door haar gedrag. En dan een stelletje jongens om haar heen als erehaag. En dat alles om haar geklets maar af te remmen. Ze kon goed werken als ze zin had. Maar dat laatste moet ik er wel bij zeggen. Plotseling lag ze met haar hoofd op haar armen. Of ze keek boos. Ze is wat wispelturig. Als je wilt, kun je best werk leveren. Ga je dat ook doen?’
Bovenstaande zinnen zijn stukjes die werden voorgelezen op de afscheidsavond toen ik van de lagere school ging. Werkelijk, ik kon wel door de grond gaan. Nu hoorde iedereen dat ik een leerling was die nooit haar best deed. Maar de werkelijkheid was zo anders. Keer op keer probeerde ik de dingen juist goed te doen. Maar het mislukte steeds en daar kon ik niks aan doen.
Het is ontzettend pijnlijk om steeds te moeten ervaren dat bepaalde dingen je gewoon niet lukken. Ook bij mijn kinderen zie ik dat terug. Zoon heeft bijvoorbeeld tien jaar gedaan over zijn zwemdiploma. Ook bij dochter gaan sommige zaken moeizamer. Ze vindt het lastig om zelfstandig te worden en heeft hier nog veel hulp bij nodig.
Soms gebeuren er ook gekke dingen. Zoon kwam thuis en schopte keihard met zijn kisten tegen de deur. Resultaat: een deur met zwarte vegen die er alleen met een schuursponsje vanaf wilden. Dochter had ook de kolder in haar kop. De hele badkamer zat onder de wax, omdat ze het nodig vond om het niet in haar haar te smeren, maar zich er mee te wassen. Je kunt je afvragen wat ze op zulke momenten denken. Is er dan sprake van een soort kortsluiting in hun hoofd?
In een nieuw onderzoek van Martine Hoogman zijn 3200 hersenscans van kinderen en volwassenen geanalyseerd. Deze scans laten zien dat mensen met ADHD in bepaalde gebieden kleinere hersenen hebben dan mensen zonder ADHD. Dit zou het probleemgedrag van mensen met ADHD kunnen verklaren.
De uitkomsten van het onderzoek zijn belangrijk. ADHD is namelijk gewoon een hersenziekte, net als bijvoorbeeld een depressie. We moeten er dus ook op zo’n manier mee omgaan. Nu wordt er te vaak gezegd dat ADHD een modeverschijnsel is. Er is ontzettend veel onbegrip naar kinderen en hun ouders. Ouders zouden hun kinderen beter moeten opvoeden door ze meer structuur te bieden. Dan zitten deze kinderen vanzelf wel stil.
Van dit idee moeten we af. Kinderen met ADHD en hun ouders worden daar vreselijk ongelukkig van. En voor volwassenen met ADHD is het niet anders. Dochter vroeg aan mij: “ben ik met kleinere hersenen dan minder slim?” Het antwoord is: nee! Hopelijk helpen de uitkomsten van het onderzoek om anders met ADHD om te gaan, zodat kinderen met ADHD zich niet zo verdrietig hoeven te voelen als ik toen. Alleen dit al zou een prachtige stap voorwaarts zijn.
Suzan Otten Pablos
Deze colomn verscheen eerder via het adhd- netwerk
Misschien toch eerst nog maar even dit lezen: http://www.drukendwars.nl/adhd-peperdure-hersenstudie-levert-niks-op-2/
Elk onderzoek heeft vaak tegenspraak en dat is goed. Dit verhaal van Suzan raakte mij. Je anders voelen, niet begrepen worden en niet weten waarom is voor veel kinderen een dagelijkse ervaring. Alleen mensen om hen heen kunnen de zorgen wegnemen en vertellen dat het prima is zoals je bent…laten we dat proberen. Een wetenschappelijke verklaring helpt daarbij, maar zou helemaal niet nodig moeten zijn.
Tja. Ga je uit van beperkingen van mensen of van mogelijkheden? Die insteek maakt voor mensen met AD(H)D-gedrag vaak het verschil, weet ik als iemand die ervaring heeft aan beide kanten van de klas.