Loslaten is ook groeien

Op Twitter riep ik ….ik heb dit jaar geen onderwijsmoment.
Dat is gek natuurlijk want ik ben zelf twee jaar geleden begonnen met de onderwijsmomenten.

Aan de koffie, een dag voor mijn jaarlijkse ‘heidagen’ ga ik ervoor zitten.
Hoezo geen onderwijsmomenten?

Het afgelopen jaar was het eerste hele jaar dat ik helemaal op eigen kracht mijn ondernemerschap moest bewijzen. Mijn eigen broek ophouden en denken vanuit bedrijfsdoelstellingen. Natuurlijk kan en wil ik dat helemaal niet..ik wil ‘erbij’ zijn en ‘erbij horen’ zonder gedoe.

Juist vanwege de afwisselende (onderwijs)opdrachten is het moeilijk om een onderwijsmoment te kiezen.
Bloggen is echter de rode draad door mijn leven, dus daar gaat mijn onderwijsmoment over.

Aan het eind van de zomervakantie 2016 (25 augustus) besloot ik de handdoek voor wat betreft bloggen en inhoudelijk twitteren over onderwijs in de ring te gooien.
Dat deed ik omdat een mijnheer mij bleef belasteren en ook commentaar na commentaar plaatste bij verschillende blogposts.
Op een gegeven moment stonden er ruim 20 commentaren in quarantaine op mijn weblog waarvan ik niet wist wat ik ermee aan moest.
Ook bleef hij naar mijn weblog (soms zelfs met een pdf) verwijzen via een website van een onderwijsorganisatie, vaak voorzien van zijn eigen commentaar.

Ik liep er schade van op, zakelijk gezien, want iemand die negatief beschreven wordt op een website en op Twitter gaat niet gebeld worden voor een opdracht.

Het heeft me echter persoonlijk een nog grotere knauw gegeven.
Op zo’n moment ga je twijfelen aan jezelf, aan je eigen kunnen en aan de relatie die je met anderen hebt. Wat heb ik gedaan om op zo’n manier ‘gepakt’ te worden?
De master leren en innoveren, werd bestempeld tot een non-opleiding.
Mijn professionaliteit en mijn opleiding werden openbaar in twijfel getrokken.
Dat is misschien voor sommige mensen iets om de schouders over op te halen en door te gaan met de alledaagse dingen, voor mij was het een forse les in eelt op mijn ziel kweken.

Tot op de dag van vandaag meng ik me niet meer in Twitter discussies over onderwijs, dat kost me soms moeite. Ik durf dingen niet meer openbaar in twijfel te trekken en houd me ver van onderzoeksresultaten en broodje aap verhalen.

Maar….ik miste regelmatig bloggen en om aan bomen te schudden.
Daarom heb ik eind december besloten de handdoek uit de ring te halen en dit jaar een poging te wagen tot 365 dagen bloggen. De betrokken mijnheer blijft geblockt en zijn reacties gaan direct de prullenbak in.

Wat ik wel hoop is dat we met elkaar proberen de toon op sociale media positiever te maken en elkaar (ook op weblogs) in waarde te laten.
Mensen realiseren zich wat mij betreft te weinig wat het met iemand doet om thuis achter een laptopje te lezen hoe een ander vanaf een laptopje modder naar hem/haar gesmeten wordt.

We gaan een roerig verkiezingsjaar in, waar ook daar de taal verruwd en ook daar op de man/vrouw gespeeld wordt.
Zullen we ‘mediawijsheid’ maar tot een professionaliseringeis in alle sectoren verheffen?

Karin Winters
Onderwijsondernemer met als slogan: onderwijshart met oog voor onderwijs. Nog steeds niemand gevonden die daar een leuk logo bij maakt. Edublogger op http://karinblogt.nl en hoofdredacteur van Vives Magazine.