Dit verhaal gaat over een jongen. Veertien jaar is hij. Kort, bruin haar en grote blauwe ogen. Hij is gek op zijn kat. Zijn kat is zijn beste vriend. Hij houdt van woordgrapjes en van zijn computer. Hij sport graag, vechtsport. Onlangs haalde hij de oranje band. Trots stond hij met zijn nieuwe band op de foto. Hij is vast van plan door te gaan tot hij de zwarte band heeft. Meester in de vechtsport, dat wil hij worden. Net als zijn leraar. Als hij later groot is, wil hij kinderen helpen. Dat is zijn drijfveer. Zijn passie. Zijn droom.
Elke dag werkt hij aan deze droom. Een stukje van zijn droom heeft hij al verwezenlijkt, elke woensdagmiddag helpt hij zijn leraar met lesgeven aan kinderen met autisme. Makkelijk is het niet. Zijn autisme, angsten en psychosegevoeligheid maken dat hij van ver moet komen. In zijn jonge leven heeft hij al veel meegemaakt. School was traumatiserend voor hem gebleken. Het woord ‘school’ is al genoeg om een paniekaanval te krijgen. Hij is een thuiszitter. Nauwelijks leerbaar. Een klein stukje verwijderd van leerplichtontheffing.
Op een donderdagmiddag in december zaten we rond de tafel. De gemeente, twee VSO scholen, de begeleiding, zijn sportleraar en ik, zijn moeder. Passend onderwijs, jeugdhulp en netwerk samen. We hadden één gemeenschappelijk doel, met elkaar iets moois maken. Een plek creëren voor deze prachtige jongen, mijn zoon. Een uur later lag er een plan: een onderwijszorgplek op maat op de plek waar mijn zoon zich veilig voelt, waar er ontwikkeling is en waar hij contact maakt met anderen, op zijn sportvereniging. Op deze plek gaat hij niet naar ‘school’, maar hij gaat ‘werken’. Hij gaat niet ‘leren’, maar ‘trainen’. En hij krijgt ‘promotie’. Allemaal termen die helpend voor hem zijn en die zorgen dat er ontwikkeling plaatsvindt, growth mindset.
Na het overleg had ik het gevoel alsof er een grote steen uit mijn maag was verdwenen. Blijdschap en emotie wisselden elkaar af. Het kan echt! Samen iets moois maken. Samen iets creëren. Samen kijken naar wat er WEL kan. Het maakte niet uit wie aan de tafel van welk schot was, we waren allemaal gelijkwaardig. Allemaal een stukje van de puzzel. Allemaal bereid om buiten systemen te denken. Dit moment geeft hoop. Hoop voor de toekomst. Er zijn nog zoveel meer kinderen als mijn zoon. Al deze kinderen verdienen het dat er gekeken wordt naar wat er wel kan. Denken vanuit mogelijkheden in plaats van belemmeringen. Er is altijd een raampje dat nog open staat, al is het op een kiertje. Dat ene raampje is zoveel belangrijker dan al die dichte raampjes waar we ons zo vaak op blind staren.
‘Mama, 2016 is het mooiste jaar van mijn leven, want ik heb eindelijk werk gevonden…’ Met zijn mooie blauwe ogen kijkt hij me intens gelukkig aan. Na de kerstvakantie gaat hij beginnen, een nieuwe stap op weg naar zijn droom en zijn toekomst. Dankbaar ben ik voor al die mensen om ons heen die hebben geholpen om dit mogelijk te maken. Het meest gelukkig ben ik met de sportvereniging van mijn kind en met zijn sportleraar, die de gave heeft om bij elk kind met autisme het raampje te vinden naar contact, groei en ontwikkeling. Hij is het anker voor mijn zoon.
Dit was mijn onderwijsmoment van 2016, de dag dat we geschiedenis schreven en hebben laten zien dat ontschotten kan en dat het mogelijk is dat een kind op een andere plek onderwijs kan krijgen dan in een schoolgebouw. Kijken naar mogelijkheden en aansluiten bij het kind. Kansen creëren. Laten we hopen dat er nog veel van dit soort onderwijsmomenten komen. Ik ben er klaar voor. Jij ook?
Dit blog is geschreven door Natasja Hoogerheide, intern begeleider op een basisschool in Rotterdam en blogger voor Uitgeverij Pica https://www.uitgeverijpica.nl/blogs/229-natasja-hoogerheide
Daarnaast zet Natasja zich actief in voor een autismevriendelijke maatschappij, onder andere met de hulpwaaier Verborgen Regels, verwacht in april 2017 https://www.uitgeverijpica.nl/blogs/229-natasja-hoogerheide
Haar motto is Maak van een Mug een Vlinder!
De beste plek om te werken aan zelfredzaamheid! Dat kan geen VSO hem bieden. Ik hoop van harte dat hij binnen deze setting mag groeien tot een zo zelfredzaam en zelfvoorzienend mogelijke jong volwassene.
Erg fijn dat er in oplossingen gedacht wordt voor deze jongen! Laat inderdaad nog heel veel van deze momenten volgen, want die zijn er nu nog veel te weinig. Groei, bloei en ontwikkel!!
Mensen om je heen hebben met kennis die. Verder durven kijken die geloven in jouw kind zoals je als ouder ook in jouw kind geloven die zijn zo enorm belangrijk!!! Zij zorgen voor de inclusieve samenleving zij zorgen voor groei en zij zorgen dat kinderen die niet in kaders passen mee kunnen doen de rest van hun leven. Zij zijn zeldzaam en t waard om voor te vechten. Samen sterk!!!
Onze autistische zoon heeft dit doel berijkt hij is vechtsport leraar geworden .
Wij hadden niet durven hopen dat hij les zou kunnen geven.
Het is druk in een dojang en kinderen zijn niet erg voorspelbaar .
Maar hij is een zeer gewaardeerd leraar ,hij wordt zelfs in landen zoals Australië ,Croatie e Finland gevraagd om les te geven.
Heel mooi dat dit ook kan. Zo blij voor jullie. We dromen over zo een moemnt in 2017 voor onze zoon met downsyndroom. Zo een kind die alles zelf wil. En niet ales zelf kan. Toch vol van eigenwaarde. Waar is een plek voor hem? Midden in deze maatschappij, hopen wij nog steeds, ook al zo veel keer geweerd. Toch, de wereld is vol van mensen als die die deze jongen op pad hebben gestuurd waar hij zich een mens voelt. Dat kan dus. Prachtig!
Geweldig mooi, dat er rondom hem mensen zijn die opstaan om het verschil te maken. Wat gewoon (maatwerk) zou moeten zijn is uitzondering en wat hopelijk gewoon wordt. Recht op onderwijs.
Mooi verhaal.
Waar ik in geïnteresseerd ben is hoe men weer aan het werk is gekomen. Welke hulp, van wie, en hoe aan die hulp gekomen.
Ik ben al 5 jaar zoekende. En door gebrek aan ondersteuning nu van 34 procent arbeidsongeschikt nu definitief 100 procent afgekeurd..