Ik heb idealen. Met die gedachte begon ik ruim 3 jaar geleden met mijn eerste baan als schoolleider. Ik was 5 jaar adjunct directeur geweest op een grote school en had er onwijs veel zin in. Juist leerlingen uit achterstandssituaties verdienen het beste onderwijs dat er is. Werk aan de winkel. Mijn voorganger had op deze plek de afgelopen 5 jaar stevig ingezet op een doorgaande herkenbare lijn binnen de school. Er was prachtig nieuw meubilair en een duidelijke leerlijn met 3 werkaanpakken te zien. Mijn focus lag de eerste twee jaar op verbinden. Verbinden met de ouders van de school, met de wijk, met het team. Mijn school positief wegzetten en mensen laten groeien en bloeien. We werden een Vreedzame school en we leerden beter te kijken naar onderwijsbehoeften van de leerlingen. We gingen de kwaliteiten en betrokkenheid van onze ouders ook beter zien. Na ruim drie jaar kan ik concluderen dat er veel gebeurd is en daar ben ik trots op. Mocht me dit jaar op basis van al dat werk zelfs registreren als registerdirecteur. Waar ik de laatste tijd veel over ben gaan nadenken is de veranderingsgezindheid van een school, mijn school, de mensen, van het onderwijs. We gaan zo hard als de laatste schakel gaat? Ik wilde dat steeds niet zien en wil het eigenlijk ook nog steeds niet geloven. Ik ben een innovator, voor mij kan het altijd anders. Het is steeds lastiger om me te verplaatsen in leraren die het anders voelen en zien. Ik geloof niet meer in de 4 jarige plannen in deze veranderlijke wereld. Onze kinderen verdienen een omgeving die hen stimuleert en uitdaagt. Een omgeving die aansluit bij de wereld daarbuiten. Een omgeving die durft te laveren en wil meebewegen. Een omgeving die fouten durft te maken en bereid is om steeds weer op zoek te gaan. Graag vanuit opbrengsten in hoofd hart én handen. Technologie en maatschappelijke ontwikkelingen gaan maar door. Veranderen is geen kunstje. Mensen zijn niet maakbaar. Mensen moeten de noodzaak om te veranderen voelen. Het is mij deels gelukt om dat te bewerkstelligen en dat is voldoende. Voor mij is het nu tijd voor andere keuzes. Persoonlijk plezier en geluk gaan meer centraal staan. Ik ga meer gelijkgestemden opzoeken en samen met deze mensen werken aan mijn cirkel van invloed. Een prachtige nieuwe uitdaging als projectleider cultuur met kwaliteit staat voor de deur. Ik mag onderwijs verbinden met mijn andere passie kunst en cultuur. Daarnaast ga ik de belangrijkste wereld die thuis heet weer bewuster meemaken en meer genieten van al het moois dat onze dochter ons geeft. Krijg daarnaast ook meer tijd om zelf te tekenen, te schilderen en te fotograferen en dat maakt me blij. De weg op mijn school is vrijgemaakt voor de opvolger en ik wens hem of haar heel veel plezier en geluk in een prachtige onderwijswereld die ook voor een heel klein stukje van mij is geworden.